De enorme frustratie
Een burn-out. Ik heb er zelf een gehad en ik deel mijn verhaal graag met jullie. De reden hiervoor is dat ik ruimte wil geven aan de frustratie die ik jarenlang heb gevoeld. De frustratie die voortkwam uit het doodmoe zijn iedere dag. Maar vooral de frustratie die ik voelde omdat ik niet wist waar deze vermoeidheid vandaan kwam.
Hoe het allemaal begon
Ik herinner me het als de dag van gisteren. In mei 2013 zat ik op mijn kamer achter het bureau te studeren voor de examens die een week later plaatsvonden. Tijdens het lezen van één van de artikelen begon mijn rechter ooglid ineens te trillen. Ik dacht op dat moment dat het vanzelf wel over zou gaan. Ik had immers al vaker een trillend ooglid gehad, maar dat ging na 10 minuten vanzelf weer over. Die dag duurde het echter uren en ik ging er dan ook mee naar bed. Even goed uitrusten en dan zal het morgen wel beter zijn dacht ik. De volgende morgen werd ik wakker en ja hoor, het oog ging gewoon verder waar het gebleven was. Studeren was ineens een stuk moeilijker. Ik werd constant uit mijn concentratie gehaald. Alle aandacht ging uit naar dat oog dat maar niet wilde stoppen met trillen. Ik heb er toen toch maar het beste van proberen te maken.
De vermoeidheid slaat toe
Na een paar maanden begon ik mij ook vermoeider te voelen. Het oog was nog altijd niet gestopt met trillen en het was af en toe om helemaal gek van te worden. Ik probeerde er rustig onder te blijven maar ook mijn familie had door dat ik wat prikkelbaar begon te worden. Ik had op dat moment geen idee waar ik de oplossing moest zoeken. Ik heb er daardoor een hele tijd mee rondgelopen, in de hoop dat het vanzelf wel zou overgaan. Ik vertelde mijn familie en vrienden wel af en toe dat ik mij niet goed voelde, maar écht open was ik er niet over. Ik wilde me toch enigszins groot houden, zeker tegenover mijn vrienden. Maanden gingen voorbij en ik zocht iedere dag naar manieren om er toch maar mee te kunnen leven.
Op zoek naar de oplossing
Tegen het einde van het jaar dacht ik bij mezelf; “Ik ga er nu wat aan doen en ik ga gewoon ergens beginnen en dan kijken we wel waar we uitkomen”. Ik heb toen de huisarts gebeld en hem mijn klachten verteld. Hij raadde me aan om eens bij een opticien langs te gaan. Het oog was immers nog altijd niet gestopt met trillen. Diezelfde week ben ik nog langsgegaan. De conclusie was dat ik een prismabril nodig had. Er werd me verzekerd dat met het dragen van een prismabril de last op de ogen veel minder zou worden en zo ook de trillingen over zouden gaan.
Ik ontving deze prismabril uiteindelijk in Canada, waar ik naartoe was gereisd voor mijn uitwisseling. Ik was dolgelukkig! De problemen met mijn oog en vermoeidheid zouden immers snel overgaan. De eerste paar weken hielden de problemen echter nog aan, maar ik had nog altijd het vertrouwen dat het beter zou worden. Misschien moesten de ogen nog aan de bril wennen, dacht ik. Het ging echter niet over en ook mét bril had ik dezelfde klachten.
Wat is er in godsnaam anders aan mij?
Ik was de meeste dagen inmiddels doodmoe. Op dagen dat ik ’s morgens en ’s avonds naar school moest, moest ik ’s middags echt naar huis om op bed te gaan liggen en uit te rusten. Ik kon er in bepaalde zin mee leven, maar geaccepteerd had ik het zeker nog niet. Hoe kan een jong iemand als mij in godsnaam nu zo moe zijn?! Waarom ben ik moe en voelen anderen zich niet zo?! Ik ging me in die tijd echt afvragen wat anders aan mij was. Wat had ik wat anderen niet hadden?
De wanhoop slaat toe
Na terugkomst heb ik tegen mezelf gezegd; “ok, de bril lost het probleem niet op, ik ga nu alles uitproberen totdat ik weet waar het probleem ligt”. Want daar lag voor mij immers het grote probleem. Het feit dat ik mij fysiek uitgeput voelde was natuurlijk alles behalve ideaal, maar het feit dat ik niet wist waar het aan lag, zat me het meeste dwars. Ik heb in die tijd meermaals gezegd dat ik zonder na te hoeven denken al mijn materiële bezittingen op zou geven om puur te weten te komen waar mijn vermoeidheid door kwam. Vermoeidheid door stress kon het volgens mij niet zijn. Als ik me al zo voelde met de weinige stress die ik in mijn ogen had, hoe moest een CEO van een multinational zich dan wel niet voelen, dacht ik altijd.
Medisch in orde, fysiek alles behalve
Ik ben vervolgens nogmaals bij de huisarts, bij een osteopaat, het ziekenhuis en fysio’s langs geweest. Het was pas in december 2014 dat ik van mijn trillend ooglid verlost werd. Een chiropractor heeft mij uiteindelijk van het probleem verlost. Ik was als een kind zo blij. De vermoeidheid hield echter aan en dat baarde me toch wel veel zorgen. Ik had het gevoel dat ik op medisch vlak alles al gehad had. Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken. Ik ging af en toe nog wel eens naar een osteopaat of een chiropractor maar dat heeft me nooit van mijn vermoeidheid af geholpen. Inmiddels kreeg ik ook last van spanning op de borst. Dit zorgde ervoor dat ik meer moeite dan anders had met ademhalen. Ook mijn familie merkte dit op en vroeg vaak of het wel goed met mij ging. “Het gaat wel”, was dan vaak mijn antwoord. Nog altijd had ik geen idee waar het vandaan kwam. Ik heb altijd gedacht dat er fysiek iets niet goed zat bij mij, maar alle testen die ik gehad heb wezen op niets uit.
Puur overleven
Ik heb hier een aantal jaren mee geleefd. Het vrat aan me, maar ik probeerde me er maar zo min mogelijk zorgen over te maken. Misschien is het iets waar ik maar mee moet proberen te leven. De dagen waarop ik mij het best voelde, waren dagen waarop ik zo’n 60-70% energie had in vergelijking met de jaren voordat de vermoeidheid zich voordeed. Ik heb echter ontzettend veel slechte dagen beleefd. Het is écht geen pretje om je af te moeten vragen hoe je in godsnaam een dag doorkomt. Vaak was het gewoon puur overleven. Op mijn familie en enkele vrienden na wist niemand van het probleem. Ik was er ook niet zo open over als dat ik achteraf wellicht had moeten zijn. Zeker op mijn werk vertelde ik het niet. Ik dacht dat het als een zwakte zou worden gezien en hield me daarom maar op de vlakte.
Het fysieke dieptepunt
De fysieke klachten die ik had waren voor iemand die de vermoeidheid zelf nog nooit ervaren had moeilijk te begrijpen. Als ik wel eens tegen iemand zei dat ik doodmoe was dan kreeg ik vaak het volgende antwoord; “Ik ben ’s middags ook wel eens moe op het werk, maar is dit dan anders?”. Dit was wel degelijk anders. Ik stond iedere dag op met gevoel alsof het al 11 uur ’s avonds was en dan moest de dag nog beginnen. Bijna letterlijk je bed uit moeten rollen om je vervolgens te slepen naar het werk. Het is daarom veel dagen mentaal ook moeilijk geweest, maar ik heb me gelukkig nog vrij sterk kunnen houden. Ik heb wel eens tegen mijn moeder gezegd dat het me verbaast hoeveel ik nog van dingen kon genieten met deze vermoeidheid.
Constant verlangen naar je bed
Ik omschrijf het zelf altijd als een ander soort moe zijn. Je wil bij wijze van spreken ieder moment op de grond neerploffen en je ogen dichtdoen. Je voelt je helemaal leeg. Het kost voor je gevoel soms nog moeite om een dop van een fles te draaien. Je staat ’s morgens bijna net zo moe op als dat je ’s avonds naar bed gaat. Hoe moeilijker ik het had met ademhalen, hoe moeër ik me voelde. Maar ik had absoluut niet in de gaten dat het één met het ander te maken had. Puur omdat ik dacht dat ik helemaal niet leed aan stress. Een burn-out kwam niet in me op.
Opgeven is geen optie
Begin 2019 had ik er zogezegd écht genoeg van. “Misschien moet ik toch maar eens gaan kijken of stress de oorzaak van deze vermoeidheid kan zijn”, dacht ik. Ik ben toen bij een psycholoog langs geweest, maar de klik was er niet en ik had niet het gevoel dat me dit verder ging helpen. Op aanraden van iemand kwam ik uiteindelijk bij mijn coach Nathalie Meertens terecht. Ik noem haar bewust bij naam, omdat ze zoveel voor mij betekend heeft dat het zelfs moeilijk in woorden is te beschrijven. Ik kon langskomen voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek mailde ze. “Niets te verliezen”, dacht ik. Diezelfde dag belde ik om een afspraak te maken. Deze kennismakingssessie is voor mij een geweldige eyeopener geweest. Ik herkende me in alles, maar dan ook alles wat ze zei. De klik was er meteen en na 5 minuten had ik de knoop al voor mezelf doorgehakt dat ik met haar aan de slag wilde gaan. Zij heeft me uiteindelijk laten zien waar de echte kern van mijn probleem ligt.
Eyeopener
Waar ik altijd had gedacht dat mijn vermoeidheid te verklaren zou zijn door het feit dat er iets fysiek niet goed zat, heeft Nathalie mij laten zien dat het met mijn persoonlijkheid te maken had. Ik ben bijvoorbeeld altijd al een perfectionist geweest. Dit heeft zo zijn voordelen, maar als je daarin doorslaat zoals ik, kan het je slopen. Altijd alles goed willen doen, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. In de ogen van anderen altijd maar perfect te willen zijn. Ook als iets niet helemaal liep zoals ik het wilde, kon ik daar ontzettend lang mee zitten. Het loslaten van dingen was lastig.
De opluchting
De 8ste sessie van het eerste traject was verreweg de meest emotionele. Daar kwam ik toen écht tot de conclusie dat het helemáál niet goed met mij ging. Ook kwam toen het besef dat het geen enkele zin had om het werk te blijven doen dat ik op dat moment deed. Ik heb me de volgende morgen bij mijn toenmalige werkgever ziekgemeld. Het voelde ondanks alles als een enorme opluchting. Ik zag het niet langer als een zwakte, maar juist als iets krachtigs om te durven zeggen dat het niet goed met me ging en daar ook aan durven toegeven.
Eens even helemaal niks moeten
Ik heb de eerste maanden na mijn ziekmelding voornamelijk gebruikt om alles eens goed te laten bezinken. Ook heb ik deze maanden aangegrepen om een keer écht goed uit te rusten. Even helemaal niks meer moeten en je alleen 100% kunnen focussen op je gezondheid. Ik heb de dingen
opgepakt die ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Zo ben ik wat vaker op de racefiets gestapt en heb ik mij wat meer verdiept in het koken.
Het eindelijk bespreekbaar maken
Het voelde goed om er open over te zijn. De reactie die ik van mensen kreeg was zó anders dan wat ik mij had voorgesteld. Mensen kunnen je eigenlijk ook pas helpen als je eerlijk met ze communiceert. Dit klinkt als een open deur, maar doordat ik mij jaren heb proberen groot te houden, heb ik mij alleen maar steeds verder in de nesten gewerkt. Er ging zoveel energie naar het voldoen aan het beeld dat ik wilde dat mensen van me hadden, dat ik soms compleet voorbijliep aan mijn eigen behoeftes. Door op die manier zogezegd voor anderen te zorgen, vergat ik om te zorgen voor degene waar ik voor had moeten zorgen, mezelf.
Luisteren naar mijn lichaam, ho maar!
Geluisterd naar mijn lichaam heb ik zelden. Als we op vrijdag met vrienden op stap gingen dan zag ik vaak de bui al hangen. Vaak was ik kapot moe, maar wilde ik toch volhouden met als gevolg dat ik soms bijna letterlijk rechtop stond te slapen aan de bar. Als vrienden thuis bleven op vrijdag omdat ze aangaven moe te waren, veroordeelde ik dat zelfs. “Als ik iedere keer thuis was gebleven dat ik moe was, dan was ik de afgelopen 5 jaar helemaal niet meer op stap geweest”, dacht ik toen letterlijk. Het feit dat ik dit veroordeelde had achteraf gezien helemaal niets met mijn vrienden te maken, maar met het feit dat ik van mezelf niet moe mocht zijn. Genoten van deze momenten heb ik zeker. Maar wel met de gedachte dat ik er nóg meer van zou hebben genoten als ik mij fit had gevoeld.
Herstel
De eerste stap in het herstel was de erkenning van de vermoeidheid. In plaats van er constant tegen te vechten en weg te duwen heb ik eerst moeten leren om de vermoeidheid te accepteren. Pas als ik het accepteer en er gehoor aan geef, kan ik er ook daadwerkelijk iets tegen doen. Ook heb ik geleerd om me niet constant af te vragen waar de moeheid in godsnaam vandaan kwam. Dit zorgde namelijk alleen nog maar voor meer stress. Acceptatie is daarom de eerste stap geweest in mijn herstel.
Perfectionisme
Het er met mensen over hebben en op die manier je kwetsbaarheid laten zien heeft mij ook geholpen om beter om te kunnen gaan met mijn perfectionisme. Niemand is perfect, ook ik niet. Dingen gaan soms niet helemaal zoals je dat wil, maar ik heb steeds meer geleerd om deze imperfecties te gaan waarderen. Dat gaat nu al veel beter, al zal ik op dat vlak nooit uitgeleerd raken. Het perfectionisme en de angst dat anderen negatief over je denken had veel invloed op mijn dagelijkse leven. Dit kan ik het beste illustreren aan de hand van dit voorbeeld…
In oktober vorig jaar ben ik voor een paar honderd euro online opgelicht. Ik wilde kaartjes kopen voor een voetbalwedstrijd van mijn favoriete club waar ik heel graag naar toe wilde gaan. Ik ben uiteindelijk via de Belgische marktplaats met iemand in contact gekomen die kaartjes te koop aanbood. Vervolgens heb ik de verkoper eerst gebeld. Ik had er een goed gevoel bij. Hij vertelde me dat ik het geld kon overmaken en hij mij dan de tickets zou toesturen. Uiteindelijk heb ik dat gedaan, maar ik heb de kaartjes nooit ontvangen. Ik heb me die dag miserabel gevoeld! Het ging me niet eens zo zeer om het geld. Dat was jammer, maar voor mijn gevoel niet onoverkomelijk. Het was meer de gedachte dat ik nu aan mensen moest vertellen wat mij was overkomen. De mening die mensen over
mij zouden hebben, had ik al zelf ingevuld. “Ze denken nu vast dat ik helemaal niet intelligent ben”, zei ik tegen mezelf. Op aanraden van mijn coach heb ik dit toch aan familie en vrienden verteld. De reacties die ik toen kreeg waren wederom helemaal niet zoals ik me ze had voorgesteld. Een van de redenen waarom ik zo vermoeid was, is dat ik té vaak de mening van anderen zelf al had ingevuld. Hierdoor creëerde ik in mijn hoofd al een soort van chaos en stress die mij alleen maar vermoeider maakte, en ook nog onterecht. Ik ben nu veel opener en eerlijker over dingen in het leven die misgaan of die me niet lekker zitten, die ik eerst nooit zou hebben verteld. Puur om maar aan dat ‘perfecte’ beeld te voldoen dat ik wilde dat andere mensen van me hadden. Ik heb geleerd dat mensen je pas echt gaan waarderen als je oprecht met hen communiceert.
Wat wil ik écht?
Samen met mijn coach heb ik het niet alleen gehad over de dingen die niet goed gingen. We hebben het later in het traject ook steeds meer gehad over de dingen die me écht gelukkig maken. Daarin gaf ik steeds aan dat ik vooral een baan wilde waarin ik zichtbaar toegevoegde waarde had. Ook kwam in ieder gesprek het starten van een eigen studiebegeleiding naar boven. Ik heb tijdens mijn tijd op Groenewald en de universiteit van Maastricht 7 jaar lang bijles gegeven. Het was iets wat nooit voelde als werken omdat ik er zoveel plezier aan beleefde. Ik heb uiteindelijk de beslissing gemaakt om de stap te zetten. En het voelt heerlijk om nu met iets bezig te zijn waar ik volledig achter sta, maar vooral wat ik écht leuk vind om te doen.
Extra waarde die ik nu kan bieden
Ik heb vanaf het 2de jaar dat ik bijles gaf altijd rondgelopen met het idee om een eigen studiebegeleiding te beginnen. Toch heb ik na het behalen van mijn master ervoor gekozen om een vaste baan aan te nemen. Niet alleen omdat ik op dat moment behoefte had aan een vast inkomen zonder risico, maar ook omdat het zelfvertrouwen en de moed nog ontbrak om de stap te zetten. Uiteindelijk ben ik blij dat ik niet meteen gestart ben als ondernemer. Ik voel dat ik nu veel meer te bieden heb door alles wat ik heb meegemaakt.
Faalangst
Een van de dingen waar ik mij in wil specialiseren is het begeleiden van leerlingen met faalangst. Ik dacht zelf nooit enige vorm van faalangst te hebben gehad. Ik heb immers de middelbare school en universiteit zonder problemen afgerond. Maar als ik er nu op een eerlijke manier op terugblik, dan was de angst om aan mijn familie of vrienden te moeten vertellen dat ik iets niet gehaald zou hebben juist een van de redenen waarom ik altijd hard gewerkt heb.
Progressie
Ik ga nu heel anders met dingen om. Het besef is er inmiddels dat ik het niet voor iedereen goed kan doen. Ook houd ik minder rekening met anderen bij het maken van beslissingen. Ik ga nu uit van wat ik zelf wil, niet van hetgeen dat ik denk dat anderen willen. Het perfectionisme heb ik nu ook veel meer onder controle. Dingen altijd goed willen doen is nog altijd aanwezig, maar ik kan de dingen die niet meteen goed gaan nu veel beter waarderen. Ik spreek nu ook altijd eerlijk uit hoe ik mij voel.
Vizier op de toekomst
De afgelopen 7 jaar zijn qua gezondheid absoluut niet mijn beste jaren geweest. Ik heb relatief goede dagen gekend, maar ook heel veel slechte. Ik ben nu vooral blij, en ook wel trots, dat ik ondanks alle fysieke ongemak, er niet mentaal aan onderdoor ben gegaan. Vooral mijn doorzettingsvermogen heeft mij erdoorheen geholpen. Ik heb altijd positief proberen te blijven, al was dat op sommige momenten te veel gevraagd.
Het voelt als een nieuw begin. Ik kijk ontzettend uit naar de uitdagingen die mij met Talent Avenue te wachten staan!
